«Μπελογιάννης και Μαξίμου».
(Μια οφειλόμενη απάντηση στην "Αυγή")
Ι διαίτερο ενδιαφέρον αποκτά η αντιπαράθεση που ξέσπασε μετά την πρωτοφανή και χυδαία επίθεση της εφημερίδας "Αυγή" στον ιστορικό Γιώργο Μαργαρίτη, ο οποίος… τόλμησε να ασκήσει κριτική στον Αλέξη Τσίπρα (1*).
Με εκφράσεις όπως «έχουμε, όμως ράμματα κι εμείς για τη γούνα του» ο συντάκτης της Αυγής, Θανάσης Καρτερός, επιτίθεται συνολικά στο έργο του γνωστού καθηγητή.
Το κείμενο της Αυγής καταδίκασε η συνέλευση του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ (2*) τονίζοντας ότι δεν θίγει μόνο την ακαδημαϊκή υπόσταση του συγκεκριμένου καθηγητή και του τμήματος αλλά και το κύρος του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης με επιστολή του κάνει λόγο για «ανακριβή, εκ προθέσεως συκοφαντικά και στοχευμένα υβριστικά» στοιχεία στο άρθρο της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το info-war φιλοξενεί σήμερα κείμενο του καθηγητή του ΑΠΘ, Σπύρου Μαρκέτου, ο οποίος απαντά στα επιχειρήματα του συντάκτη της Αυγής Θανάση Καρτερού.
~~~~~~
«Μπελογιαννης και Μαξίμου»
H επίθεση που εξαπέλυσε το Μαξίμου, μέσω του κύριου αρθρογράφου της Αυγής, εναντίον του Γιώργου Μαργαρίτη εντυπωσιάζει για τη δυσαναλογία της προς την αφορμή. “Έχουμε ράματα κι εμείς για τη γούνα του” είναι ατάκα από τον Νονό μάλλον παρά πολιτική απάντηση. Η αφορμή; Ένα ήπιο κείμενο του κομμουνιστή ιστορικού για τον πρωθυπουργό που κεφαλαιοποίησε πολιτικά, μετά την Καισαριανή, και τη δικαστική δολοφονία του Μπελογιάννη. Ερμήνευε εκεί κάποιους χαρακτηρισμούς που επαναλαμβάνονται κατά μήκος και πλάτος της χώρας από μάζες ενθουσιασμένων ψηφοφόρων.
Είναι πράγματι αντικείμενο συζήτησης το αν ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε φίλους, ιδέες και αρχές; Βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή; Περισσότερο ενδιαφέρον έχει να βρούμε γιατί ακριβώς τέτοιοι χαρακτηρισμοί πείθουν αρκετά ώστε να κάνουν πολιτικά επικίνδυνους εκείνους που τους διερμηνεύουν. Έπειτα από δυο μόνο χρόνια κυβέρνησης της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς, αλλά κατά τη γνώμη μου νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς (αναλυτικότερα εδώ: http://info-war.gr/voutyrobebes-i-vasanistis-maknton/). Αν δεν έπειθαν επικίνδυνα, θα ασχολιόταν μαζί τους το Μαξίμου; Το πολύ πολύ ν’ άφηνε να τους καταρρίψουν εν ευθέτω χρόνω κάποιοι άλλοι ιστορικοί.
Τέτοιοι χαρακτηρισμοί θα προκαλούσαν αντιδράσεις αν δεν απέδιδαν τη βιωμένη εμπειρία των λαϊκών στρωμάτων; Κατά βάση αληθινοί, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αναδεικνύοντας επιπλέον, νομίζω, την ιστορική διάσταση του σημερινού αδιεξόδου. Αλλά κυρίως κρυσταλώνουν τα δραματικά πολιτικά συναισθήματα που εξαπλώνονται την τελευταία διετία. Προκαλούν έτσι συναγερμό, πρέπει ν’ απονομιμοποιηθούν.
Ο Αλέξης Τσίπρας ψηφίστηκε για να εφαρμόσει μια μετριοπαθή μεταρρυθμιστική πολιτική, κωδικοποιημένη προεκλογικά στο λεγόμενο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Έκανε ακριβώς τα αντίθετα από κείνα που είχε υποσχεθεί. Αυτό είναι γεγονός, που η αλήθεια του δεν εξαρτάται από το αν μας αρέσει ούτε από το τι θέλει ο καθένας μας να πιστεύει. Κατέστρεψε έτσι μια σπάνια ευκαιρία να αποφύγει τη μνημονιακή καταστροφή η χώρα; Ναι, κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι μια πολιτική εκτίμηση, μια εικασία περισσότερη ή λιγότερο εύλογη, δεν είναι γεγονός. Πολιτικές εκτιμήσεις και όχι γεγονότα είναι όμως και όσα εκ των υστέρων επικαλούνται οι κυβερνητικοί για να δικαιολογήσουν ότι εφαρμόζουν επιθετικά τα μνημόνια, που θα τα έσκιζαν, και υπογράφουν νέα. Γεγονός είναι ότι κάνουν όσα προηγουμένως κατηγορούσαν και ακόμη χειρότερα.
Αναντίρρητο είναι επίσης, για να σταθούμε σ’ ένα μονάχα παράδειγμα, ότι ο πρωθυπουργός προκήρυξε δημοψήφισμα και το καταπάτησε πάραυτα. Το ότι έγιναν συνεργοί στον βιασμό οι μηχανισμοί εξουσίας, από τα κόμματα της δεξιάς και τις δυνάμεις καταστολής ως τα μέσα ενημέρωσης και τον πρόεδρο της δημοκρατίας, δεν αναιρεί ότι υπήρξε εκτροπή. Τα επίσημα δημοψηφίσματα δεν είναι δημοσκοπήσεις. Είναι δεσμευτικά, αν τηρούνται έστω και απλώς τα προσχήματα του κράτους δικαίου. Η κυβέρνηση αποφάσισε να πολιτευτεί αντίθετα από την πανηγυρικά και επίσημα εκφρασμένη λαϊκή εντολή, την οποία είχε λίγο νωρίτερα ορκιστεί ότι θα σεβόταν.
Πολλά πρώην μέλη της που εγκατέλειψαν τον Σύριζα, καθώς και η πλειοψηφία που τον απέφυγε στις κάλπες, καθημερινά χαρακτηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα με τους γνωστούς όρους: πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε φίλους, ιδέες και αρχές. Αλλά ακόμη και αν δεν τους χρησιμοποιούσε κανείς, άραγε θα έπαυαν να τον περιγράφουν ακριβόλογα; Ξέρουμε άλλη κυβέρνηση που να καταπάτησε δημοψήφισμα; Συνηθίζεται σε δημοκρατίες ν’ αναποδογυρίζεις δημοψηφίσματα; Αν όχι, τότε με ποιά στοιχεία αμφισβητούμε ότι ο πρωθυπουργός, όπως έγραψε ο Μαργαρίτης, κατέκτησε κορυφές απάτητες στο ψεύδος και στην ατιμία;
Η κυβέρνηση δεν έχει απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα και δεν αγαπά τις πικρές αλήθειες. Τις παραμερίζει με τα επιχειρήματα της δύναμης και της επιτυχίας, καθώς και της δήθεν συναίνεσης των θυμάτων. Έχει δίκιο, λέει, επειδή κυβερνά, κι επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική στον τρόπο που κυβερνά. Αυτονομιμοποιείται επικαλούμενη όχι τη συνέπεια προς τις υποσχέσεις της, ανέφικτο αυτό, αλλά το ότι εφόσον δεν εξεγείρεται ο λαός συναινεί. Εύθραυστα επιχειρήματα.
Τα πρώτα επειδή ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Το τελευταίο κυρίως επειδή η έγκυρη συναίνεση προϋποθέτει δυνατότητα επιλογής. Σήμερα όμως σε ποιά πολιτικά ζητήματα επιτρέπει το σύστημα επιλογή; Οι ουσιώδεις αποφάσεις παίρνονται στις Βρυξέλλες ή στο Χίλτον κι επιβάλλονται με μνημόνια, ενώ και η βουλή, που αποφασίζει τώρα μόνο για λεπτομέρειες, υιοθετεί πλέον ομόφωνα την πολιτική επιλογή του κεφαλαίου για Ευρωπαϊκή Ένωση και χρέος και ευρώ. Ποιός εκφράζει εντός συστήματος το τεράστιο και καθημερινά μεγαλύτερο κομάτι του λαού που ζητά απεμπλοκή τώρα; Που δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει τους από μηχανής θεούς του κυβερνητικού λόγου, τη φιλευσπλαχνία των δανειστών και τους φανταστικούς επενδυτές, ούτε το απροσδιόριστο μέλλον της λαϊκής εξουσίας;
Η κυβέρνηση έχει γίνει σάρκα από τη σάρκα ενός αυταρχικού συστήματος που απαγορεύει την επιλογή και απλώς οχυρώνεται για ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την εξέγερση των θυμάτων. Η πολιτική της απέτυχε στους δηλωμένους στόχους της, επιβάλλοντας στο λαό νέους γύρους φτωχοποιητικής εκμετάλλευσης και παραλυτικής καταπίεσης. Αυτά είναι γεγονότα. Θεωρεί λύση το να φιμώσει τους αμφισβητίες. Αυτή είναι πολιτική εκτίμηση. Ψάχνει ράματα για τη γούνα τους. Αυτή είναι προειδοποίηση. Δεν την φοβούνται. Αυτός είναι καλός οιωνός.
Παραπομπές:
(1*) "Περί της ουτοπίας..." (Το άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη στην "Εφημερίδα των Συντακτών"):
http://www.efsyn.gr/arthro/peri-tis-oytopias
(2*) http://www.avgi.gr/…/8054016/mia-apantese-tou-kathegete-g-m…
...
Από το info-war
http://info-war.gr/belogiannis-ke-maximou-mia-ofilomeni-ap…/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου